Kliknij tutaj --> 🪸 opinia proboszcza o uczniu

Kandydaci przyjęci do WSD w Ełku rozpoczynają formację 18 września 2023 r. (przyjazd do godz. 12.00). Wszelkie pytania związane z podjęciem formacji do kapłaństwa należy kierować bezpośrednio do rektora ełckiego seminarium (tel. 87 621 75 20; e-mail: kontakt@wsdelk.pl). ks. Odwołanie proboszcza jest procedurą administracyjną. Na początku tej procedury biskup bada to, czy istnieje przyczyna, dla której proboszcz ma być odwołany, konsultuje się z dwoma proboszczami z zespołu kapłanów oraz przeprowadza z nimi dyskusje, a następnie może prosić proboszcza o zrzeczenie się urzędu. o możliwym terminie realizacji złożonego wniosku. 6. Nauczyciel składa przygotowaną opinię o uczniu w sekretariacie szkoły, a wnioskodawca zostaje poinformowany o możliwości jej odebrania. 7. Opinia zostaje przygotowana w co najmniej dwóch egzemplarzach z podpisem osoby sporządzającej opinię oraz dyrektora szkoły. Należy podkreślić ciągłą współpracę matki z nauczycielem, zaangażowanie i pracę z dzieckiem w domu, chęć do wypracowania wspólnej drogi działania, wniosek matki o zdiagnozowanie dziecka w Poradni Psychologiczno Pedagogicznej. Kontakt do matki. tel. Anna Wojncika; miejscowość: Domosławice; dział: Opinia o uczniu; nr: 43427. OPINIA O UCZNIU (zindywidualizowana ścieżka kształcenia) Podstawa prawna: Rozporządzenia MEN z dnia 9 sierpnia 2017 r. w sprawie zasad organizowania i udzielania pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach (Dz. U. 2017 poz. 1591 ze zm.) Site De Rencontres Gratuit Et Sérieux. Jeśli chcesz pobrać druk dla potrzeb zespołu orzekajcego o nauczaniu indywidualnym to kliknij na napis poniżej opinia_szkoły o_uczniu Komentarze są wyłączone. Zielona Góra r. WNK 415/2019 Katecheci Diecezji Zielonogórsko-Gorzowskiej W związku z rozpoczęciem nowego roku katechetycznego i pojawiającymi się wątpliwościami dotyczącymi możliwości przekazania proboszczowi parafii danych o uczniu, który zrezygnował z lekcji religii w szkole przekazuję stanowisko Kościelnego Inspektora Ochrony Danych w tym zakresie. Dane osobowe ucznia, który zrezygnował z katechizacji nie mogą być przesłane bezpośrednio do parafii np. zamieszkania ucznia, ani diecezji (kurii), ze względu na to, że parafia lub diecezja nie jest już uprawniona do przetwarzania tych danych. Rezygnacja, bowiem z katechezy jest jednocześnie wycofaniem zgody na przetwarzanie danych osobowych dla celów katechezy. Zgodnie z podstawą prawną proboszcz ma obowiązek posiadać informację o osobie, która ma być chrzestnym lub świadkiem do bierzmowania w Kościele katolickim. Kandydat musi być katolikiem wyznającymi swą wiarę życiem zgodnym z nauką Kościoła. Dlatego nie wolno dopuszczać do pełnienia tej funkcji osób np. żyjących w niesakramentalnym związku małżeńskim oraz młodzieży nieuczęszczającej na katechizację. Zgodnie z przyjętymi w Diecezji zasadami odnośnie katechizacji, udział dzieci i młodzieży w lekcjach religii w szkole można ustalić w następujący sposób: W klasie VII i VIII, w których odbywa się przygotowanie do bierzmowania kandydat powinien posiadać Niezbędnik kandydata do bierzmowania, w którym odnotowuje są oceny semestralne i roczne z religii. Na zakończenie szkoły podstawowej i ponadpodstawowej absolwenci otrzymują diecezjalne zaświadczenie o ukończeniu edukacji z religii rzymskokatolickiej. Równocześnie w każdej parafii, na terenie, której znajduje się szkoła prowadzona jest parafialna księga absolwentów nauczania religii. Kandydat do funkcji ojca lub matki chrzestnej lub świadka bierzmowania będący uczniem zapisanym na lekcje religii, powinien od swojego katechety otrzymać zaświadczenie w dowolnej, pisemnej formie potwierdzające uczestnicząco w katechizacji szkolnej. Ks. dr Wojciech Lechów Dyrektor WNK Zielona Góra Pobierz 13 września 2019 Podejmując współpracę ze specjalistami, przygotowując się do rozmów z rodzicami, do spotkań zespołu nauczającego pojawia się pytanie jak napisać opinię o uczniu. Co powinno się w niej znaleźć, by osoba do której opinia jest kierowana wiedziała jak postąpić. Jest wiele szkół pisania opinii. Funkcjonalna, taka, która pokazuje mocne i słabe strony. Niektórzy lubią dużo przykładów inni sądzą, że trzeba się zmieścić w wyznaczonym polu na karcie zgłoszenia do poradni. Poniżej zbieram moje doświadczenia z pisania opinii dla różnych instytucji oraz z czytania ich w poradni i w szkole. Opinia zawsze w sprawie i do konkretnego odbiorcy Chyba najważniejszym elementem formalnym opinii jest jasne stwierdzenie w jakiej sprawie i dla kogo ją piszemy. Proste zdanie: „Opinię sporządzono na prośbę rodzica, w sprawie trudności w poprawnej ortograficznie pisowni celem przedłożenia w gabinecie terapii pedagogicznej (nazwa)” układa całą sprawę. Dzięki temu łatwiej jest się pilnować i pisać tylko na temat, bez wycieczek typu „słaba relacja z młodszym bratem”, które nic nie wnoszą w sprawie. Często w procesie obserwowania, diagnozowania zdarza się, że odkryjemy coś więcej. Uczniowie, gdy poczują relację potrzebna w procesie diagnostycznym, otwierają się opowiadają o sytuacji w domu. My trochę bardziej skupieni widzimy np. brudne ubrania, rany na ciele. Te odkrycia wymagają dalszych działań, ale nie muszą się pojawić w opinii. A nawet nie powinny. Jak napisać opinię o uczniu by zawierała kluczowe kwestie Obszary, które proponuję wynikają bardzo mocno z psychologicznego podejścia, ale w wielu sytuacjach okazują się być uniwersalne. Uwaga Uwaga jest pierwszą funkcją poznawczą. Jest jak wrota do świadomości. Jeśli coś nie przejdzie przez uwagę nie zostanie przemyślane i zapamiętane (poznaj uwagę). Zatem zanim postawimy hipotezę, że dziecko nie rozumie warto się zapytać, czy w ogóle zdaje sobie sprawę, że jest coś do zrozumienia. Uwagę pisujemy na kilku wymiarach: selektywność, ukierunkowanie, czuwanie / gotowość, przerzutność, pojemność, przełączanie kanałów. Zamiast tłumaczyć każdy z osobna (może kiedyś przyjdzie czas i na to w osobnych wpisach) zaproponuję kilka pytań, które pozwolą rozjaśnić kolejne wymiary. Czy uczeń koncentruje się na temacie lekcji? Jak długo potrafi być skupiony na: słuchaniu, pracy samodzielnej, pracy w grupie, pracy twórczej, pracy odtwórczej, wyszukiwaniu informacji? Czy panuje nad swoją uwagą (np. zapatrzy się w okno, ale sam wraca z zapatrzenia)? Jak długo jest w stanie znieść nudę? Jak szybko skupia się po rozproszeniu uwagi? Czy potrafi kontrolować wykonywanie kilku czynności (np. pisanie, słuchanie, szukanie odpowiedzi na pytania)? Jaki kanał (słuch, wzrok, dotyk itd.), który u ucznia dominuje? Czy przestaje np. słuchać, gdy zobaczy coś interesującego? Do jakiego stopnia potrafi odróżnić rzeczy istotne od nieistotnych? Odpowiedzi na te pytania warto zapisać „na brudno” jako taką listę zachowań ucznia. Ważne jest, żeby pisać o konkretnych sytuacjach, unikać uogólnień. Głównie dlatego, że każde uogólnienie jest uproszczeniem, a na razie nie jest nam to potrzebne. Myślenie Wolę gdy obserwatorzy zachowań uczniów skupiają się na myśleniu zamiast na inteligencji, potencjale intelektualnym, zdolnościach poznawczy i innych tajemnych kategoriach. Proponuję zatem kilka wymiarów, na które warto zwrócić uwagę od razu z pytaniami: Treść – Czy uczeń myśli o tym, co jest w danej chwili istotne? Do jakiego stopnia jego myśli są zhierarchizowane, to znaczy, czy potrafi wybrać to co jest ważną, główną przewodnią myślą a co dygresją? Czy gdy opowiada to bardziej po kolei co się zdarzyło, czy od najważniejszego wydarzenia do najmniej istotnego? Funkcja – Czy jego myśli prowadzą go do oczekiwanego celu (np. gdy potęguje dochodzi na końcu do wyniku liczbowego, a nie jakiegoś pojęcia, albo uczucia). Inercja / Labilność – W jakim stopniu jest zdolny do płynnego zmieniania treści myślenia (np. z matematycznego na historyczne gdy przechodzi z klasy do klasy). Tempo – Czy myśli na tyle szybko, by podczas myślenia nie zapominać od czego myśl się rozpoczęła?Struktura – Czy dostrzega organizację myśli, np. co jest przesłanką a co wnioskiem? Pamięć Kilka istotnych rzeczy musi się zdarzyć, żebyśmy coś zapamiętali. Po pierwsze do pamięci trafia tylko to, na co zwróciliśmy uwagę. W tak zwanej pamięci operacyjnej znajduje się to, nad czym aktualnie pracujemy. To takie miejsce spotkań tego co przychodzi z zewnątrz z naszymi dotychczasowymi doświadczeniami, wspomnieniami, skojarzeniami i emocjami. To miejsce ma swoją pojemność. To znaczy, że jest ograniczona czasem przechowywania danych. Przejście informacji z pamięci operacyjnej do długotrwałej wymaga świadomości i woli. Jeśli nie nastąpi to dane najzwyczajniej giną. Dlatego zdarza się, że ucząc się w wieczór przed sprawdzianem uczeń opanowuje temat, ma poczucie, że pamięta wszystko, a następnego dnia siada do pustej kartki z pustą głową. Dzieje się tak ponieważ nie udało się przekazać danych do pamięci długotrwałej. Pamiętamy, że pamiętaliśmy, ale nie pamiętamy co. Wymiary na których opisujemy pamięć i pytania pomocnicze do opisu: pamięć bezpośrednia – Ile informacji uczeń potrafi zapamiętać i od razu powtórzyć (np. 10 losowych liczb, dwa polecenia ruchowe itd.)łączenie aktualnych doświadczeń z posiadaną wiedzą – W jakim stopniu uczeń potrafi skorzystać ze swojej wiedzy w nowej sytuacji? Jak przebiegają jego skojarzenia (np. do jak dawnych informacji ma dostęp w nowych sytuacjach)?Pojemność pamięci długotrwałej -Jak wiele i jak dawnych informacji uczeń potrafi sobie przypomnieć gdy go o nie zapytamy (np. Czy pamiętasz jakie drzewa rosną w lesie iglastym, rozmawialiśmy o tym 3 miesiące temu)?Wybiórczość pamięci – Czy uczeń zapamiętuje tylko informacje związane ze swoimi zainteresowaniami? Z zapamiętywaniem jakich treści ma trudność (np. pamięta daty, ale z trudem przypomina sobie przyczyny zdarzeń historycznych)?Techniki zapamiętywania – Czy uczeń włada jakimiś technikami zapamiętywania (np. robi notatki a potem odczytuje je na głos, buduje mapę skojarzeń, prosi o odpytanie dorosłych)? Emocje To temat szeroki i wymagający dłuższego opisu, który nie pasuje do formy tego tekstu. O emocjach pisałem już na blogu (Emocje – krótka ulotka użytkownika, Emocje w konflikcie, czyli ja wchodzę a oni warczą, Spokój i współczucie – uważność, mindfulness, medytacja, Mam rację i to co robię jest ważne!, Życie emocjonalne mózgu, Emocje ujawnione). W skrócie należy powiedzieć, że emocje mają natężenie (to jak silne powodują pobudzenie organizmy), treść (to jaką niosą ze sobą informację, np. boję się), zbliżają lub oddalają od tego co je wywołało, są adekwatne lub nie do sytuacji, w której występują i trwają przez określony czas. By skutecznie opisać emocje proponuję zapytać: Jaką emocje przeżywa uczeń w sytuacji (np. podczas pisania sprawdzianów, odpowiedzi ustnych itd.)? Do jakiego stopnia ta emocja jest adekwatna do sytuacji (np. Czy cieszy się z innymi)?Czy jego emocje sprawiają, że uczeń zabiera się za zadanie, czy go unika? Jak długo odczuwa tę emocję którą odczuwa teraz (np. smutek, który trwa nieprzerwanie od ponad 3 miesięcy jest objawem i wymaga diagnozy)? Jak szybko zmieniają się emocje przeżywane przez ucznia (np. Ile czasu zajmuje mu uspokojenie się po konflikcie z rówieśnikami)? Uczeń w sytuacji społecznej Ostatnim kluczowym elementem, na który proponuję zwrócić uwagę jest funkcjonowanie ucznia w sytuacji społecznej. Ten opis sugeruję podzielić na trzy obszary: rówieśnicy, dorośli, zasady. W relacjach z rówieśnikami warto zwrócić uwagę na to, czy uczeń w ogóle buduje relacje, czy jest lubiany, kto jest dla niego bliskim kolegą / przyjacielem, z kim spędza czas, czy kiedy jest sam to z wyboru. Ważne jest też to jak uczeń sam określa swoje relacje z innymi. W relacjach z dorosłymi warto zwrócić uwagę na stosunek ucznia do granic i zasad komunikacji wynikających z różnych ról. To znaczy, czy zwraca się do dorosłych inaczej niż do rówieśników (np. proszę pani), czy dorośli powodują u ucznia skoncentrowanie uwagi, a może lęk lub nadmierną bliskość. W kontekście społecznym warto spojrzeć na relację ucznia do zasad jak na relację z innym człowiekiem i zapytać: czy je zauważa, czy godzi się na ich obecność, czy ich unika, czy dają mu poczucie bezpieczeństwa, czy wchodzi z nimi w konflikt i czy potrafi te konflikty rozwiązywać. Jak napisać opinię o uczniu tak, by była początkiem współpracy Częstym pytaniem jakie mamy po przeczytaniu opinii o uczniu jest: „No i co z tego?”. To ważne pytanie, któremu należy wyjść na przeciw i w podsumowaniu każdego akapitu zastanowić się nad tym co powoduje zachowanie, które właśnie opisujemy. Kacper koncentruje uwagę na zadaniu przez nie więcej niż 5 minut. W związku z tym ma trudność w kończeniu rozpoczętych aktywności, gubi się w trakcie i często go to złości. Ta sytuacja powoduje, że nie rozwija umiejętności systematycznej pracy. Odwrócenie tego zdania daje nam wartość, cel i wyznacznik skuteczności naszych działań. Ważne jest by Kacper nabył i rozwijał umiejętność systematycznej pracy. Dlatego stawiamy sobie za cel aby kończył rozpoczęte przez siebie zadania. By osiągnąć ten cel będziemy podejmować działania, by koncentrował uwagę na conajmniej pięć minut. Do każdego „Kacpra” jest inny klucz, natomiast przy tak sformułowanej opinii i planie działania łatwiej będzie nauczycielom tego klucza szukać. W formułowaniu wypowiedzi o uczniu staraj się trzymać struktury: stwierdzenie, wyjaśnienie, przykład. Następnie odnosić je do wartości, kompetencji kluczowych, celów wychowawczych rodziny, społeczności, szkoły. Kacper reaguje emocjami nieadekwatnie do sytuacji. To znaczy, że gdy grupa coś przeżywa on zdaje się przeżywać coś innego, lub nic. Na przykład podczas ostatniej lekcji WF drużyna w której był Kacper wygrała mecz. wszyscy byli zadowoleni i gratulowali sobie, on zaś zdawał się obojętny i niewzruszony zwycięstwem. Takie zachowanie utrudnia mu budowanie relacji z rówieśnikami. Ważne jest również, by w rozmowie z rodzicem skoncentrować się najpierw na wspólnej wartości. Może to być na przykład systematyczna praca lub umiejętność zawierania znajomości. Chodzi tu o coś tak ogólnego i istotnego zarazem by i nauczyciel i rodzic wspólnie zgodzili się, że chcą do tego zmierzać. Dopiero po nawiązaniu takiego porozumienia można mówić o konkretach (np. Żeby pani Kacper pracował systematycznie musimy pomóc mu koncentrować się na więcej niż 5 minut.) Ustal w jakiej sprawie i do kogo piszesz opinię,wypisz sobie zachowania ucznia, które zwracają twoją uwagę,zastanów się jak uczeń funkcjonuje w obszarze uwagi, myślenia, pamięci, emocji i społecznym (z uwzględnieniem rówieśników, dorosłych i zasad),odnieś swój opis do wartości, które dzielisz z uczniem, rodzicem, szkołą tak by to ta wartość stała się podstawą porozumienia w opisywanej sprawie,formułując zalecenia odwróć swój opis – wyjdź od wartości, następnie postaw cel na podstawie konkretnego zachowania, które powinno się zmienić i określ po czym poznasz, że zachowanie zostało zmienione. Problem jak napisać opinię o uczniu jest szeroki i składa się z wielu niuansów. Jednak mam nadzieję, że struktura zaproponowana w tym tekście pomoże uporządkować kilka spraw. Wielokrotnie jesteśmy zobowiązani do napisania opinii o uczniu i za każdym razem sprawia nam to kłopot. Tym razem pisałam o uczennicy, która ubiega się o zgodę na realizację indywidualnego programu nauczania z wybranych przedmiotów. Posiada już odpowiednią opinię z Poradni. Opinia napisana przeze mnie znajduje się TUTAJ. Mam nadzieję, że zainspiruje tych z Państwa, którzy będą pisali w podobnym celu jak ja. Opinia o uczniuUczeń: Karol klasa: III Szkoła Podstawowa Uczeń posiada orzeczenie z Poradni Psychologiczno – Pedagogicznej o potrzebie kształcenia specjalnego ze względu na Zespół Aspergera i niepełnosprawność ruchową. Karol jest uczniem wrażliwym, pracowitym i obowiązkowym. Wobec nauczycieli kulturalny, wobec kolegów miły, otwarty, przyjazny. Bierze aktywny udział w życiu klasy, przestrzega zasad obowiązujących w społeczności szkolnej. Uczeń realizuje podstawę programową dla klasy III szkoły podstawowej, jednak ze względu na posiadaną niepełnosprawność wymaga pomocy nauczyciela wspomagającego. Posiada bogaty zasób słownictwa, wypowiada się zdaniami złożonymi. Zna wszystkie litery, czyta pełnymi wyrazami i zdaniami, rozumie przeczytane teksty i polecenia, jednak niektóre polecenia i zadania sprawiają mu trudność w zrozumieniu – prosi wtedy o pomoc nauczyciela wspomagającego. Zdarza się, że na zadawane pytania odpowiada pojedynczymi słowami. Poprawnie odtwarza z pamięci teksty piosenek, pięknie recytuje wiersze. Dodaje, odejmuje, mnoży i dzieli w zakresie przewidzianym w podstawie programowej. Rozwiązuje zadania tekstowe. Poprawnie mierzy odcinki, liczy banknoty, odczytuje godziny na zegarze, wykonuje obliczeń zegarowych i kalendarzowych. Prawidłowo wymieniania dni tygodnia, nazwy miesięcy i pory roku. Dba o estetykę zeszytów i podręczników, szanuje swoje książki i przybory się światem przyrody, posiada dużo wiadomości przyrodniczo – geograficznych, zna wiele zwierząt i roślin, nie tylko te z najbliższego się, że wykazuje umiejętność mechanicznego aktywnie uczestniczy w zajęciach plastycznych, technicznych, muzycznych i na lekcjach wychowania fizycznego, regularnie jeździ na zajęcia basenowe . Przestrzega zasad bezpieczeństwa w szkole jak i poza nią. Jest samodzielny w zakresie samoobsługi i utrzymania porządku. Uczeń posiada wadę wymowy – sygmatyzm, reranie oraz obniżoną sprawność narządów aparatu mowy. Karol lubi stałość otoczenia, nie lubi zmian. Prowadzi uporządkowane życie, postępuje według ustalonych schematów, jest mało elastyczny – większe zmiany wprowadzają u niego niepokój, zdenerwowanie. Myślenie Karola cechuje się pewną sztywnością i brakiem elastyczności, szczególnie w sytuacjach nowych. Uczeń przejawia trudności w prowadzeniu rozmowy opartej na wymianie poglądów, ponieważ powraca do tych tematów, które go interesują. Przejawia również pewne trudności na płaszczyźnie funkcjonowania interpersonalnego oraz dosłowność w odbiorze komunikatów ze strony otoczenia. Nie rozumie aluzji, żartów albo śmieje się w nieodpowiednim momencie. Odczytuje komunikaty dosłownie, zdarza się, że nie rozumie znaczeń przenośnych. Pojawiają się reakcje nieadekwatnie do zaistniałych sytuacji. U Karola pojawiają się wymuszające wzorce interakcji. W kontaktach z rówieśnikami bywa dominujący (zarówno w rozmowie jak i w działaniu), próbuje narzucić innym swoje pomysły czy zdanie. Zdarza mu się prowadzić monolog na interesujący go temat, nie dopuszczając innych do głosu. Ma trudności z przyjmowaniem perspektyw drugiej osoby, chce, aby inni dostosowywali się do jego zasad. Trudne i niezrozumiałe dla niego sytuacje wywołują frustracje, złość i płacz (np. przegrana podczas gier zespołowych, planszowych), a także ucieczki, obrażanie się, czy „żądanie rewanżu”. Kłopotliwe mogą być również sytuacje w klasie, kiedy inni uczniowie mają odmienne zdania na jakiś temat - Karol reaguje wtedy złością, ucznia zaobserwowano pojawiające się trudności z koncentracją, zamyślenia, rozkojarzenia oraz zdenerwowanie podczas wypowiadania się na forum klasy – w trakcie czytania, odpowiadania na pytania nauczycieli (np. związanych z zadaniem domowym, sprawdzaniem wiedzy). Uczeń dba o estetykę zeszytów szkolnych, jednak ze względu na niepełnosprawność ruchową i słabe napięcie mięśniowe jego grafomotoryka jest zaburzona – pismo nie jest estetyczne. Ma problemy z prawidłowym uchwytem przyrządu pisarskiego (ołówek, mazak, pióro), z równym cięciem nożyczkami, nawlekaniem, wiązaniem. Obserwuje się u ucznia zaburzenia integracji sensorycznej - reaguje nieadekwatnie do bodźców w otoczeniu, nieadekwatnie dostosowuje reakcje do odbieranych informacji z dba o porządek wokół siebie, nie lubi bałaganu i nie lubi, gdy osoba siedząca obok niego w klasie nie utrzymuje porządku (np. na ławce szkolnej). Zaobserwowano u chłopca pewien dyskomfort podczas kontaktu fizycznego z innymi osobami – niechętnie podaje rękę (np. kolegom z klasy, na przywitanie); wzdryga się, gdy ktoś niechcący go dotknie – np. w ramię, plecy. Problem stanowi dotykanie przedmiotów o różnych fakturach i które mogą ubrudzić mu dłonie – np. plastelina, kreda do pisania na się również niechęć do spożywania wspólnych posiłków na jadalni szkolnej – Karol woli siedzieć sam przy stoliku, posiłek – śniadanie i zupę zjada bardzo szybko; nie zjada całych obiadów, a tylko wybrane zupy. Często należy przypominać mu, aby coś zjadł – uczeń twierdzi, że nie jest się prowadzenie zajęć rewalidacyjnych i terapeutycznych.

opinia proboszcza o uczniu